Հայության գոյաբանական հրամայականը

 

 

 I. Հայկական քաղաքակրթության հնագույն հիմքը

Հայ ժողովրդի պատմությունը չի սկսվում ոչ  Տիգրան Մեծով, ոչ առաջինը քրիստոնեություն ընդունելով, ոչ Բագրատունիներով, ոչ էլ Արարատյան թագավորությամբ։ Այն սկսվում է Արարատ լեռան ստվերի տակ՝ այնտեղ, որտեղ մարդը սովորեց երկինքը չափել և մետաղը հալեցնել։ Մ.թ.ա. III հազարամյակում Հայկական լեռնաշխարհը հանդիսանում էր մարդկության մշակութային սիրտը։
Մեծամորի, Արարատյան դաշտի և Վանի ավազանի քաղաքակրթությունները ոչ միայն տեխնոլոգիական, այլև հոգևոր հզորության կենտրոններ էին։

«Ազգը՝ որ չգիտի իր սկիզբը, չունի ապագա։» – Գարեգին Նժդեհ

Այս քաղաքակրթական համակարգը՝ հիմնված բնիկ լեռնաշխարհի ցեղերի վրա, ձևավորեց այն, ինչ գիտությունն անվանում է արմենոիդ քաղաքակրթություն, որի ազդեցությունը տարածվեց դեպի Շումեր, Ասքանա-զիա և Հատտի՝ հիմք դնելով առաջին համամարդկային մշակույթներին։

II. Սեմական ընդարձակման դարաշրջանը

Մ.թ.ա. XXIV–XXII դարերում հարավային ցեղերի՝ սեմիտների ընդարձակումը դեպի հյուսիս փոխեց պատմության ընթացքը։ Սեմական ցեղերը՝ իրենց բարձր ծնելիությամբ և կենսունակությամբ, աստիճանաբար գերազանցեցին Հայկական լեռնաշխարհի բնիկներին՝ չնայած վերջիններիս մշակութային առավելությանը։

Այս պատմական շարժումը կարելի է դիտարկել որպես առաջին քաղաքակրթական բախում հոգևոր բարձրության և կենսաբանական ընդարձակման միջև։

«Ոգով բարձր ժողովուրդը պարտվում է, երբ իր ոգին դառնում է հին, իսկ մարմինը՝ թույլ։» – Հայկ Ասատրյան

Հայկական քաղաքակրթությունը չկարողացավ ապահովել բնակչության այնպիսի աճ, որը կարող էր դիմակայել հարավից եկող սեմական հոսքերին։ Այսպիսով, հայերը պարտվեցին ոչ թե ռազմի դաշտում, այլ ժողովրդագրական մրցակցությունում։

III. Ժողովրդագրական պարտությունը՝ որպես քաղաքակրթական վիժում

Պատմությունը բազմիցս ապացուցեց, որ ժողովրդագրական անկումը ազգային աղետի սկիզբն է։
Նույն օրենքը գործում է նաև այսօր։ Մեր անցյալի պարտությունները՝ լինի դա Միջագետքում, Կիլիկիայում թե Արևմտյան Հայաստանում, խորքում միշտ ունեցել են միևնույն պատճառը՝ բնակչության թվային անկայունություն։

«Որ ազգը պակասում է՝ նա վերանում է։ Որ ազգը բազմանում է՝ նա անմահանում է։» – Գարեգին Նժդեհ

Ժողովրդագրությունը ոչ թե վիճակագրություն է, այլ ազգային ոգու ցուցիչ։ Եթե ընտանիքը թուլանում է, թուլանում է պետությունը։ Եթե մայրությունը դառնում է երկրորդական արժեք, ազգը սկսում է մեռնել  ներսից։

IV. Օրվա հրամայականը՝ բնակչության աճը որպես ազգային փրկություն

Այսօր՝ XXI դարում, մենք կանգնած ենք նույն վտանգի առաջ, ինչ մ.թ.ա. երրորդ հազարամյակում։ Եթե չապահովենք բնական աճի արագ վերելք, ապա պատմությունը կրկին կգրի նույն էջը...՝ վերջին անգամ։

Ուստի անհրաժեշտ է պետականորեն ձևակերպել բնակչության աճի ազգային ռազմավարությունը, որը կդառնա ազգային անվտանգության հիմնական բաղադրիչը։

Այն պետք է ներառի՝

• Ծնելիության խթանում՝ ընտանիքներին ուղղված ֆինանսական և հարկային արտոնություններով,

• Վերարտադրողական բժշկության ու կենսատեխնոլոգիաների պետական ներդրում,

• Սփյուռքից նպատակային ներգաղթի և բնակության ծրագրեր,

• Մշակութային քարոզ՝ մայրության, հայրության, ընտանիքի իդեալների վերակենդանացմամբ։

«Ազգի ապագան ծնվում է կնոջ արգանդում, ոչ թե պալատներում։» – Գարեգին Նժդեհ
«Աշխարհը նորից կսկսվի այն օրից, երբ մենք սիրենք մեր զավակներին այնպես, ինչպես մեր պատմությունը։» – Հովհաննես Թումանյան

V. Եզրափակում

Հայ ժողովրդի գոյատևումը երբեք կախված չի եղել արտաքին ուժերից։ Մեր գոյության գաղտնիքը միշտ եղել է մեր վերարտադրության և հավատքի ուժը։
Եթե մ.թ.ա. երրորդ հազարամյակում պարտվեցինք ժողովրդագրորեն, ապա XXI դարում պարտավոր ենք վերականգնել հավասարակշռությունը՝ գիտությամբ, տեխնոլոգիայով և ազգային կամքով։

«Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,
Բայց առավել սիրում եմ նրան, որ դեռ պիտի ծնվի...»  

Այսօր ամեն նորածին հայ երեխա միաժամանակ նոր կյանքի խոստում է և պատմական հաղթանակ՝ ընդդեմ ոչնչացման ծրագրերի։
Հայության ապագան սկսվում է ամեն ընտանիքից, ամեն ծնողից և ամեն նոր լույս աշխարհ եկող երեխայից։

  Եթե հայ ազգը սիրի  իր երեխաներին՝ նա կանմահանա։