ԻՐ ԱԶԳԱՅԻՆ ՇԱՀԸ ՉԳԻՏԱԿՑՈՂ ԱԶԳԸ, ԿՈՐՑՆԵԼՈՒ Է ԻՐ ՊԵՏԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆՆ ՈՒ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ
Հայաստանը կանգնած է ռազմավարական գոյամարտի շեմին։ Ներքաղաքական փլուզման վտանգը թաքնված է արտաքին ռազմաքաղաքական անգործության մեջ։ Հետևաբար, Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունը պարտավոր է շտապ ընդունել նոր Ազգային անվտանգության և Պաշտպանության ռազմավարություն, որը կընդգրկի ոչ միայն պաշտպանական տեսլական, այլև՝ քաղաքական կամքի դրսևորում՝ ի պաշտպանություն հայության ամբողջականության։
44-օրյա պատերազմը և 2023 թվականի արցախյան աղետալի զարգացումները մերկացրին գործող ռազմավարական պարապությունը։ Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունը չի կարող այլևս վարվել բացառապես դիվանագիտորեն չեզոք և զոհի դերում ներկայանալու քաղաքականությամբ։ Պետության պարտքն է վերականգնել պաշտպանունակության մխացող գիտակցությունը։
Ռազմավարական առանցքներ
-
Հակահարձակման ունակություն՝
Պաշտպանություն ≠ սպասում։ Հայոց բանակը պետք է ունենա առաջադեմ հարվածային ուժ՝ թշնամու ագրեսիան չեզոքացնելու ոչ թե սահմանին, այլ թշնամու ներսում։«Ազգի ամենամեծ մեղքը նրա սեփական անզորության հանդուրժումն է» — Հայկ Ասատրյան
-
Կանխարգելիչ հարվածներ՝ ըստ սպառնալիքների ինտենսիվության։
Սա ընդամենը խորացված ինքնապաշտպանություն է, ոչ թե հարձակում։ Հայաստանի Սահմանադրության 1-ին գլուխը պարտադրում է պահպանել երկրի ինքնիշխանությունը։ Եթե Ադրբեջանը սպառնում է Սյունիքի, Սևանի կամ Վայքի ուղղությամբ, ապա պաշտպանական քայլերը չպետք է ուշանան մինչև առաջին կրակոցը։ -
Բազմաշերտ պաշտպանական համակարգ՝ ներառյալ կիբեր և տիեզերական դաշտերը։
Տեխնոլոգիական գերազանցությունը մեր գոյության երաշխիքն է։ ՀՀ ԶՈւ կառուցվածքում անհրաժեշտ է ձեւավորել առանձին «Օդատիեզերական պաշտպանության ուժեր»։ -
Բազմակողմ դաշինքներ և ռազմավարական առանցք՝
Հայաստանը պետք է ձեւավորի «բազմաշերտ անվտանգության համախոհների ցանց»՝ հիմնված ոչ թե պատահական շահերի, այլ արժեքների վրա։ Հնդկաստան, Ֆրանսիա, Իրան, Չինաստան, արաբական խոշոր երկրներ՝ պետք է լինեն երկարաժամկետ անվտանգային գործընկերներ։ -
Պետական դիվանագիտության ընդլայնում՝
«Պետության ամենամեծ կորուստը չի լինում պատերազմի դաշտում, այլ՝ երբ նա հրաժարվում է օգտագործել իր ունեցած բոլոր հնարավոր ռեսուրսները» — Գ. Նժդեհ
Պետք է պետական մակարդակով վերաիմաստավորվի Արևմտյան Հայաստանի Հանրապետության՝ որպես իրավական սուբյեկտի դերակատարումը։ ԱՀՀ-ն արդեն երեք տարի է Եվրոպայի Մարդու Իրավունքների Դատարանում պաշտպանում է արցախահայության՝ որպես բնիկ ժողովրդի, իրավունքները։ Այս կառույցը կարող է ստանալ հստակ գործառույթներ՝ իրավական, քաղաքական և տեղեկատվական ճակատներում Հայաստանի շահերն առաջ մղելու համար։Եզրակացություն
Հայաստանը կանգնած է իր երրորդ վերածնման շեմին։ Առաջինը՝ 1918-ին էր, երկրորդը՝ 1991-ին։ Այսօր՝ պատմական պատասխանատվության երրորդ ակնթարթում, հայ ժողովրդի ճակատագիրը վճռվում է ոչ թե կոնֆերանսներում, այլ ռազմավարական նախագծերում։
«Հայությունը պիտի դառնա քաղաքական արարող, ոչ թե ողբացող տեսակ» -ասել է հայության ռազմաքաղաքական մարգարեն:
Պետությունն իր կենսունակությունը չափում է ռազմաքաղաքական ճկունությամբ, կանխատեսումով և վճռականությամբ։ Ազգային անվտանգության ռազմավարությունը պետք է լինի ոչ թե թուղթ, այլ՝ գործողությունների ծրագիր, որը
ձևավորում է Հայոց պետության նոր կերպարը՝ պատասխանատու, ուժեղ և կանխորոշող։
Комментарии
Отправить комментарий