Ուղերձ հայ ազգին

 

1919 թվականի դեկտեմբերին New York Journal-ը Զորավար Անդրանի Օզանյանի  մասին գրում էր.
«Զորավար Անդրանիկը կանգնած է հայկական հերոսականության գագաթին։ Հայերն ամենուր նրան ցնծությամբ են դիմավորում։ Նրանք մեծ ուշադրությամբ ու հիացմունքով են ունկնդրում նրա յուրաքանչյուր խոսքը։ Իսկ նա՝ այդ զինվորը, որը ցարական Ռուսաստանի կործանումից հետո անհավասար մարտեր էր վարում թուրքական բանակի դեմ, ունի ասելիք։ Այժմ նրա խոսքերը նույնքան հատու են, որքան՝ նրա սուրը»։

Այս խոսքերը հնչում են նաև այսօր։ Դրանք միայն անցյալի հիշատակ չեն, այլ ուղերձ են ներկայի համար։ 2020 և 2023 թվականների պարտությունները մեզ հիշեցրին, որ առանց կազմակերպված կամքի, առանց ազգային միասնության, առանց պետականության լրջության, անգամ ամենահերոսական ժողովուրդը կարող է կորցնել իր հայրենիքը։

  Զորավար Անդրանիկ Օզանյանի պատգամը պարզ է․ ազգը պիտի առաջնորդվի ուժով և ոգով։ Ոչ թե խնջույքներով ու մոլորություններով, այլ աշխատանքով, պայքարով և հայրենակերտման ինքնազոհությամբ։ Նրա սուրը մարտադաշտում նույնն էր, ինչ խոսքը՝ ժողովրդի մեջ. երկուսն էլ զենք էին գոյության համար։

Այսօր մեզ անհրաժեշտ է ոչ թե միայն անցյալը հիշել, այլև այն վերածել ներկայիս ուղեցույցի։

• Պետությունը չի կարող գոյատևել առանց ռազմավարության։

• Ազգը չի կարող առաջ գնալ առանց կազմակերպված համախմբման։

• Երիտասարդությունը չի կարող ապրել միայն հուշերով, այլ պետք է կերտի իր սեփական հերոսականությունը։

Ժողովուրդ, եթե մենք չսթափվենք, պարտությունների շղթան կշարունակվի։ Բայց եթե կանգնենք ու հետևենք մեր հերոսների պատգամին, նորից կդառնանք ուժ, որի հետ հաշվի են նստում։

Անդրանիկի խոսքը շարունակում է լինել հատու, ինչպես նրա սուրը։ Այդ խոսքը մեզ է ուղղված։